Townships

Lieve allemaal,

Vorige week vrijdagmiddag ben ik samen met 4 huisgenootjes naar mijn vrijwilligersproject gereden. Elke keer opnieuw vind ik het een indrukwekkend gezicht. In Missionvale wonen namelijk zo’n 140 duizend mensen en als je aankomt rijden zie je 1 grote berg die volgebouwd is met hutjes. Eenmaal aangekomen bij het project konden we meteen onze handen uit de mouwen steken en meehelpen in de keuken van de school. Daar stond een vouw ziels alleen, 80 sandwiches te smeren. Volgens mij wist het arme mensje niet wat haar overkwam, want de keuken stond ineens vol met ons blanke vrouwen en voor ze goed en wel met haar ogen kon knipperen hadden wij met zijn 5-en de taken verdeeld en waren de sandwiches besmeerd. Wat voelt het goed om iets voor je medemens te betekenen! De sandwiches zijn trouwens voor veel kinderen het enige eten wat ze die dag krijgen..
Hierna bewogen we ons voort naar het schoolplein, waar de eerste kinderen al aan het spelen waren. Goed, eerst maar eens even contact proberen te maken. Nadat ik tegen enkele kinderen al hele verhalen had opgehangen en ik eigenlijk niet meer respons kreeg dan een “yes or a no” ging er pas een belletje rinkelen. “Do you speak English?” En daar kwam het te verwachten antwoord “No”. Juist, dat begint al goed! Gelukkig kunnen ze je redelijk volgen als je makkelijke woorden gebruikt. Er lopen kinderen in verschillende leeftijdscategorieën rond en de materialen die beschikbaar zijn, zijn twee springtouwen, vier frisbees en een lekke voetbal. De moed zonk mij echt even in de schoenen, hoe moeten wij voor deze kinderen een programma gaan samenstellen!? De directeur van de school vertelde dat het vooral belangrijk was dat de kinderen wat aandacht krijgen. En dat was te merken! Nadat we een aantal kinderen zover hadden dat ze tikketje met ons gingen spelen, springtouwen en lummelen kregen we steeds meer kinderen mee en al gauw hangen ze allemaal om je nek! De kinderen zijn echt dankbaar als je even met ze knuffelt en dat doe ik dan ook graag! Al moet je dan niet vies van ze zijn en echt even je neus dicht klemmen…
Om 14.00uur kwam de djembéleraar. Alle kinderen waren meteen enthousiast, maar..dit was een speciale sessie voor de ‘dutch students’. Ik voelde me best een beetje schuldig, want daar zaten we met zijn 5-en op een rijtje met een djembé tussen ons benen geklemd met links en rechts allemaal kindjes. Langzaam werden ons de beginselen van het spelen bijgebracht, het was echt super leuk! Nadat wij onze djembé hadden afgestaan aan de kinderen, voelde ik me wel een beetje knullig, want wat kunnen die Afrikanen muziek maken! We hebben heerlijk gedanst met de kleinere kinderen, this is Africa!

Na al deze indrukken stond ’s avonds een townshiptour in Walmer op het programma. Of we even een formuliertje wilden tekenen voor onze eigen aansprakelijkheid. Dat was toch wel een beetje zorgwekkend vond ik, maar daarna kon de tour van start gaan! Door twee locals werden we rondgeleid en het is bizar om het ene krotje na het andere te zien, de 1 nog slechter dan de ander. Hun toilet bestaat uit een gemeenschappelijk hutje met een emmer, die (als je geluk hebt) 2 keer in de week geleegd wordt. Elektriciteitsdraden liggen overal op de grond. We hebben in een ‘huisje’ mogen kijken die bestond uit houten platen. Stel je hierbij de grote van mijn kamer in Groningen voor, dus zo’n 3 bij 4 meter, waarin zo’n 8 mensen samen leven. ’s Nachts worden er matrasjes op de grond gelegd. In de winter is het er enorm koud, in de zomer kun je er niet zijn vanwege de hitte.
Na de rondleiding stond een echte Afrikaanse maaltijd ons op te wachten. Een soort van buurthuis, was omgetoverd tot eetzaal. Hier kregen we spinaziesoep, een soort pap van rijst met kip en pompoen en (echt waar!) boerenkool. Ondertussen werden we vermaakt door een kinderdansgroep die ons ook nog even mooi geschminkt hebben. Eenmaal weer thuisgekomen in Robin Street, waardeerde ik hier werkelijk waar alles wat we hebben, maar most of all mijn heerlijke bedje! Wat een contrast..

Zaterdagmiddag zijn we met het hele huis naar een cricketwedstrijd geweest. En nee, we kenden de spelregels inderdaad niet, maar na een uurtje hadden we het spelletje toch best aardig door. De sfeer in het stadion was echt geweldig! Wel was het erg jammer dat we in de schaduw zaten en ik erachter kwam dat cricket niet echt mijn sport is. Dat is zacht uitgedrukt, het is gewoon een super saaie sport! Maar het was wel enorm leuk om deze sfeer eens te proeven en na 3 uur gingen we wel mooi met de overwinning naar huis!

Zondag besloten we eens een keer sportief te gaan doen. Paintballen!! Sportief was het denk ik best wel, want de volgende dag(en) hadden we allemaal spierpijn! Het was echt enorm leuk, al hebben sommige van ons er gigantisch blauwe plekken aan over gehouden. Gelukkig dat ik dat pas achteraf zag..

Maandag, mijn vrije dagje! Heerlijk naar Sardinia bay geweest en zonnen maar! Het leek net een privéstrandje, want er was verder niemand te vinden! ’s Avonds lekker uit eten geweest.

Afgelopen week was het de concertweek op school, wat betekende dat ik ook ’s avonds op school te vinden was. Reminder: de school bestaat 40 jaar en daarvoor werd er iedere avond een show opgevoerd voor de ouders. Donderdagavond heb ik niet geholpen, maar mocht ik kijken. Geweldig om de show eens te zien en de kinderen en ouders te zien genieten.
Om ons er nog even aan te herinneren dat we in Afrika zitten, zijn woensdagnacht de banden van de auto van 2 huisgenootjes gestolen. Erg vervelend om de auto op stenen aan te vinden. Ook is er vrijdagnacht ingebroken in het andere studentenhuis. Het herinnert je er weer even aan dat je hier toch wel op je hoede moet zijn. En dat zijn we nu dus weer!
Vrijdag weer naar het project geweest, wat weer erg leuk was! Dit keer kregen we les op een xylofoon, geweldig!

Afgelopen weekend stond Port Alfred op de planning. Zaterdagochtend vertrokken we met zijn 6-en. Eenmaal aangekomen was het al erg bewolkt en het hostel dat we besproken hadden, stonk verschrikkelijk naar hond! Eerst maar eens even geluncht, waarna we Port Alfred in gingen en boodschappen hebben gedaan voor de braai die avond. Daarna opzoek naar het toeristen-Office en we hebben er twee gevonden! Allebei gesloten..In Port Alfred zelf was verder weinig te doen, maar gelukkig stond paardrijden op de planning! Na ongeveer vier telefoontjes te hebben gepleegd, kwamen we tot de conclusie dat de regen ons paardrijdavontuur toch echt ging tegenhouden. En nee, verder konden ze ons ook geen leuke aanbevelingen geven, behalve dat we naar de bioscoop konden. Dat kunnen we ook wel in PE, daarvoor zijn we hier niet heen gereden. We besloten om toch maar weer rechtsomkeer te maken en reden diezelfde namiddag weer richting PE. En wat voelt dat weer als thuiskomen, echt heerlijk!! Gelukkig hebben we een overdekte braaiplaats en zijn we gewoon vrolijk thuis gaan braaien, waarna we de stad in zijn gegaan. Het was een reuze gezellige avond en dus is ons weekendje niet helemaal in het water gevallen!

Verder nog 1 weekje, en dan…vakantie, oftewel Kaapstad!! We moeten nog even een planning maken, maar willen o.a. Mosselbay, Kaap de Goede Hoop, De Tafelberg en Stellenbosch bezoeken. Ik hou jullie op de hoogte en ben heel erg benieuwd hoe het met jullie allemaal is!

Heeeeel veel liefs van mij!